het weeshuis
Blijf op de hoogte en volg Chardonnay
04 Oktober 2014 | Zuid-Afrika, Kaapstad
Ik ben nu een week in kaapstad en iets meer dan een week van huis. Ik mis Paolo en mijn ouders, mauro en de honden heel erg. Vooral toen Paolo donderdag avond gezellig bij mijn ouders was eten en we met z'n allen aan het facetimen waren! De wifi is super hier, dus ik kan elke dag contact hebben met iedereen en dat maakt het veel gemakkelijker.
Maandag had ik mijn eerste dag op het project. Ik ben elke maandag, dinsdag, donderdag en vrijdag in het christine revell weeshuis van 9 - 16.30 uur. De eerste dag was ik zeer aangeslagen, omdat het heel anders was dan ik dacht. Het weeshuis ziet er goed uit van binnen en van buiten. De leefomstandigheden zijn voor Afrikaanse begrippen goed denk ik. En ze krijgen erg lekker te eten. Ook hebben ze heel veel speelgoed, goede kleding, speeltoestellen buiten, voorleesboeken. Eigenlijk alles wat ik niet verwacht had. Waarschijnlijk vraag je je nu af waarom ik dan toch zo aangeslagen was. Ik zal mijn eerste dag omschrijven.
Om half 9 werden wij opgehaald door Lennard. Hij brengt ons naar het project toe. Daar aangekomen moest ik eerst formulieren invullen en kiezen of ik de baby's wilde of de kinderen van 2-3 jaar. Ik heb voor de kinderen van 2-3 jaar gekozen, omdat die naar buiten mogen en ik kinderen van die leeftijd mee mag nemen voor een dagje uit. Vervolgens werd ik toegewezen aan twee Duitse vrijwilligsters. Zij moesten mij bij de hand nemen en alles uitleggen en laten zien. We gingen meteen naar onze groep toe. Een heel klein kamertje waar ongeveer 15 peuters om de grond zaten met houten puzzels en duplo. Meteen kwamen ze allemaal op ons afgerend en wilden opgetild worden, knuffelen en met mij spelen. Dus ik ga op de grond zitten (iedereen zit op de grond of op een heel klein stoeltje) en meteen heb ik 3 kinderen op schoot. Ze praten niet, zijn heel jaloers en spelen niet maar slaan en gooien met de spullen. Ik kreeg meteen een houten puzzel naar mijn hoofd gegooid en had een flinke bult op mijn hoofd. Overal om mij heen zag ik kinderen elkaar slaan, duwen, bijten, krabben en aan elkaar haren trekken. Dit doen ze overigens ook bij de vrijwilligers als ze het ergens niet mee eens zijn. Niemand reageert erop of corrigeert de kinderen. Ik probeerde het een keer maar kreeg meteen een klap in mijn gezicht en werd in mijn hand gebeten. Ik was erg geschrokken en aangeslagen.
Er zitten twee vrouwen bij de groep die er werken, maar die doen helemaal niets met de kinderen. Heel af en toe corrigeren ze een kind, maar meestal gebeurd dat door een tik op de billen of veel schreeuwen. Ze spelen niet met ze en zingen geen liedjes of leren ze woordjes. Ze verschonen de luiers, geven ze eten en brengen ze naar bed. Dat is het enige wat ze doen. Over het verschonen van de luiers gesproken, ze vegen de kont af met een vaatdoekje en spoelen die uit in een emmer met water. Vervolgens maken ze de volgende billen schoon met hetzelfde doekje. Dit alles zonder handschoenen. Daar is het heel normaal. Net als dat ze 15 kinderen afdrogen met dezelfde handdoek.
Het eten ziet er heel goed uit. Wel is het lastig om zoveel 2-3 jarige tegelijkertijd eten te geven. Over het algemeen moeten ze het zelf doen, maar dat wil niet altijd lukken. Af en toe gooien ze met hun bord, lepel of eten. Zo kreeg ik de eerste dag ook meteen een bord met aardappelpuree over mij heen.
Het weer was te koud, dus we moesten binnen blijven met de kinderen. De duplo en puzzels werden opgeruimd, omdat ze een snack kregen. Na de snack kregen ze geen nieuw speelgoed en moesten ze zich vermaken zonder spullen in een kleine ruimte. Ze verveelden zich overduidelijk, werden vervelend en gingen vaak huilen en ruzie maken. De staff en andere vrijwilligers deden niks en waren echt aan het wachten tot ze de kinderen op bed konden leggen. Ik snap niet waarom geen spelletje gingen doen of liedjes gingen zingen.
Dat was mijn eerste dag in het weeshuis. Ik was erg vermoeid door alle indrukken en misschien ook wel een beetje geschrokken door het gedrag van de kinderen en de houding van de staff. In het vrijwilligershuis vertelde ik dit aan Dalila. Ze was ziek op maandag, dus niet met mij meegegaan naar het project. De andere dagen was ze wel mee gegaan. Samen gingen we spelletjes doen en zingen met de kinderen. De sfeer veranderde heel snel en de kinderen waren veel liever. OOk konden we naar buiten, omdat het weer beter was. Dat scheelt enorm want daar kunnen ze lekker rennen en spelen. Ze bijten, krabben, slaan en trekken nog steeds aan mijn haren maar ik blijf ze corrigeren. Ik ben inmiddels al wel gewend en begin het elke dag leuker te vinden hier in het weeshuis.
Het leukste moment van de dag is als je 's ochtends binnen komt en de kinderen rennen op je af en vliegen je in de armen. Helaas hebben deze kinderen al zoveel mee moeten maken en krijgen ze nooit individuele aandacht. Ook worden ze niet op een juiste manier gecorrigeerd en moeten ze in zo'n grote groep van zich af bijten, waardoor ze dus zo 'gemeen' doen af en toe.
Ik mag kinderen mee nemen voor een dagje uit, dus dat is wat ik regelmatig wil gaan doen onder andere van het geld wat ik van iedereen heb gekregen. Materiaal hebben ze genoeg, maar gebruiken ze jammer genoeg bijna niet. Ze komen echt individuele aandacht te kort en ik hoop dat ik ze dat op deze manier kan geven. Veel 2-3 jarige zijn nog nooit buiten het weeshuis geweest. Morgen nemen Dalila en ik, Miquela en Junitta mee naar het strand. Ze zijn beide 2 jaar oud. Ik denk dat ze het geweldig zullen vinden.
Als ik zondag nog tijd heb zal ik schrijven over het weekend, want ik ben vanmorgen naar een geweldige markt geweest en ga zo lekker paardrijden op het strand. Zondag naar het strand met de meisjes, dus dan zal ik ook wat foto's plaatsen van het weekend!
Fijn weekend allemaal!
liefs, xxx
Maandag had ik mijn eerste dag op het project. Ik ben elke maandag, dinsdag, donderdag en vrijdag in het christine revell weeshuis van 9 - 16.30 uur. De eerste dag was ik zeer aangeslagen, omdat het heel anders was dan ik dacht. Het weeshuis ziet er goed uit van binnen en van buiten. De leefomstandigheden zijn voor Afrikaanse begrippen goed denk ik. En ze krijgen erg lekker te eten. Ook hebben ze heel veel speelgoed, goede kleding, speeltoestellen buiten, voorleesboeken. Eigenlijk alles wat ik niet verwacht had. Waarschijnlijk vraag je je nu af waarom ik dan toch zo aangeslagen was. Ik zal mijn eerste dag omschrijven.
Om half 9 werden wij opgehaald door Lennard. Hij brengt ons naar het project toe. Daar aangekomen moest ik eerst formulieren invullen en kiezen of ik de baby's wilde of de kinderen van 2-3 jaar. Ik heb voor de kinderen van 2-3 jaar gekozen, omdat die naar buiten mogen en ik kinderen van die leeftijd mee mag nemen voor een dagje uit. Vervolgens werd ik toegewezen aan twee Duitse vrijwilligsters. Zij moesten mij bij de hand nemen en alles uitleggen en laten zien. We gingen meteen naar onze groep toe. Een heel klein kamertje waar ongeveer 15 peuters om de grond zaten met houten puzzels en duplo. Meteen kwamen ze allemaal op ons afgerend en wilden opgetild worden, knuffelen en met mij spelen. Dus ik ga op de grond zitten (iedereen zit op de grond of op een heel klein stoeltje) en meteen heb ik 3 kinderen op schoot. Ze praten niet, zijn heel jaloers en spelen niet maar slaan en gooien met de spullen. Ik kreeg meteen een houten puzzel naar mijn hoofd gegooid en had een flinke bult op mijn hoofd. Overal om mij heen zag ik kinderen elkaar slaan, duwen, bijten, krabben en aan elkaar haren trekken. Dit doen ze overigens ook bij de vrijwilligers als ze het ergens niet mee eens zijn. Niemand reageert erop of corrigeert de kinderen. Ik probeerde het een keer maar kreeg meteen een klap in mijn gezicht en werd in mijn hand gebeten. Ik was erg geschrokken en aangeslagen.
Er zitten twee vrouwen bij de groep die er werken, maar die doen helemaal niets met de kinderen. Heel af en toe corrigeren ze een kind, maar meestal gebeurd dat door een tik op de billen of veel schreeuwen. Ze spelen niet met ze en zingen geen liedjes of leren ze woordjes. Ze verschonen de luiers, geven ze eten en brengen ze naar bed. Dat is het enige wat ze doen. Over het verschonen van de luiers gesproken, ze vegen de kont af met een vaatdoekje en spoelen die uit in een emmer met water. Vervolgens maken ze de volgende billen schoon met hetzelfde doekje. Dit alles zonder handschoenen. Daar is het heel normaal. Net als dat ze 15 kinderen afdrogen met dezelfde handdoek.
Het eten ziet er heel goed uit. Wel is het lastig om zoveel 2-3 jarige tegelijkertijd eten te geven. Over het algemeen moeten ze het zelf doen, maar dat wil niet altijd lukken. Af en toe gooien ze met hun bord, lepel of eten. Zo kreeg ik de eerste dag ook meteen een bord met aardappelpuree over mij heen.
Het weer was te koud, dus we moesten binnen blijven met de kinderen. De duplo en puzzels werden opgeruimd, omdat ze een snack kregen. Na de snack kregen ze geen nieuw speelgoed en moesten ze zich vermaken zonder spullen in een kleine ruimte. Ze verveelden zich overduidelijk, werden vervelend en gingen vaak huilen en ruzie maken. De staff en andere vrijwilligers deden niks en waren echt aan het wachten tot ze de kinderen op bed konden leggen. Ik snap niet waarom geen spelletje gingen doen of liedjes gingen zingen.
Dat was mijn eerste dag in het weeshuis. Ik was erg vermoeid door alle indrukken en misschien ook wel een beetje geschrokken door het gedrag van de kinderen en de houding van de staff. In het vrijwilligershuis vertelde ik dit aan Dalila. Ze was ziek op maandag, dus niet met mij meegegaan naar het project. De andere dagen was ze wel mee gegaan. Samen gingen we spelletjes doen en zingen met de kinderen. De sfeer veranderde heel snel en de kinderen waren veel liever. OOk konden we naar buiten, omdat het weer beter was. Dat scheelt enorm want daar kunnen ze lekker rennen en spelen. Ze bijten, krabben, slaan en trekken nog steeds aan mijn haren maar ik blijf ze corrigeren. Ik ben inmiddels al wel gewend en begin het elke dag leuker te vinden hier in het weeshuis.
Het leukste moment van de dag is als je 's ochtends binnen komt en de kinderen rennen op je af en vliegen je in de armen. Helaas hebben deze kinderen al zoveel mee moeten maken en krijgen ze nooit individuele aandacht. Ook worden ze niet op een juiste manier gecorrigeerd en moeten ze in zo'n grote groep van zich af bijten, waardoor ze dus zo 'gemeen' doen af en toe.
Ik mag kinderen mee nemen voor een dagje uit, dus dat is wat ik regelmatig wil gaan doen onder andere van het geld wat ik van iedereen heb gekregen. Materiaal hebben ze genoeg, maar gebruiken ze jammer genoeg bijna niet. Ze komen echt individuele aandacht te kort en ik hoop dat ik ze dat op deze manier kan geven. Veel 2-3 jarige zijn nog nooit buiten het weeshuis geweest. Morgen nemen Dalila en ik, Miquela en Junitta mee naar het strand. Ze zijn beide 2 jaar oud. Ik denk dat ze het geweldig zullen vinden.
Als ik zondag nog tijd heb zal ik schrijven over het weekend, want ik ben vanmorgen naar een geweldige markt geweest en ga zo lekker paardrijden op het strand. Zondag naar het strand met de meisjes, dus dan zal ik ook wat foto's plaatsen van het weekend!
Fijn weekend allemaal!
liefs, xxx
-
04 Oktober 2014 - 15:31
Wil En Anny:
wat een belevenissen in die paar dagen.
mooi om alles van zo "dichtbij" met je te delen.
lieve groet van ons 2en. -
04 Oktober 2014 - 16:25
Oma:
Chardo dat is weer een hele ervaring rijker.
Wat leuk dat jullie nu met z'n tweeen wel spelletjes met ze doen.
Hou je taai.
Liefs Opa en Oma -
04 Oktober 2014 - 17:40
Pappa:
Hoi lieverd,
Weer een mooi en helder verslag. Het is bijzonder fijn dat we elkaar als nabij ervaren. Ik hoop dat de kinderen je warmte en goede bedoelingen positief oppikken.
Veel plezier met alle activiteiten van jezelf en in combinatie met de andere vrijwilligers en kinderen.
Heel veel liefs mamma en pappa.
-
04 Oktober 2014 - 19:23
H&M:
Hoi Chardonnay,
Het duurde even maar nu zijn we erbij:)
Wat een ervaringen zeg. We kunnen ons voorstellen dat de eerste dag in het weeshuis schokkend voor je waren. Gelukkig lijkt het nu beter te gaan. Paardrijden op zulke mooie stranden is ook gaaf zeg, hopelijk zijn de paarden beter opgevoed dan de kinderen.
Heel veel plezier morgen op het strand met je kindjes verwen jij ze maar dat is je wel toevertrouwd.
liefs H&M -
04 Oktober 2014 - 19:38
Karel:
Leuk joh -
05 Oktober 2014 - 07:56
Lianne:
Kan me voorstellen dat je dacht wat ben ik in terecht gekomen. Wat triest eigenlijk dat die leidsters daar eigenlijk helemaal geen liefde en aandacht geven die die kinderen juist zo nodig hebben. Gelukkig dat jullie dat samen wel doen. Hopen dat de leiding ook ziet dat dit positief werkt en dat zij het ook overnemen. Hou je taai en veel plezier met paardrijden en lekker maar het strand met de kindjes. Ik weet zeker dat deze groep kinderen straks heel anders zal zijn doordat jullie ze liefde en aandacht geven. Succes!
Liefs van ons allemaal. Xx -
05 Oktober 2014 - 14:28
Mauro:
Heel interessant -
05 Oktober 2014 - 14:29
Ricco:
Boeie -
05 Oktober 2014 - 19:49
Sander & Simone:
Jee kind, wat een indrukken en wat een beeld schets je hier. We hebben bewondering voor je inzet en veerkracht! Je bent een kanjer!!!
Liefs
S&S -
06 Oktober 2014 - 08:36
Marcel En Erna :
Hoi Chardonnay,
Een behoorlijk heftige ervaring zo te lezen. Je slaat je er goed doorheen. Gelukkig heb je ervaring met kleine kinderen. Heel veel succes en volhouden die goede aanpak!
Lieve groet M&E
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
